Mijn persoonlijke verhaal over hoe ik zelf worstelde met mijn zichtbaarheid. Over hoe het kwam dat ik mezelf liever onzichtbaar hield, over mijn eeuwige innerlijke criticus, alle belemmerende overtuigingen. Maar ook hoe ik gedwongen werd om mezelf zichtbaar te maken en wat me dat heeft opgeleverd.
In je jeugd word je gevormd. Positief én negatief.
Mijn hele leven heb ik moeite gehad met zichtbaar zijn. Had ik een heel negatief zelfbeeld. Ontstaan in mijn jeugd. Mijn vader overleed toen ik 8 was en niet lang daarna kreeg ik een stiefvader (laat ik alvast zeggen dat ik hem wel altijd heb gezien als mijn vaderfiguur en tot aan zijn dood heel veel van hem gehouden heb voordat je denkt dat hij de ‘boze stiefvader’ was). In die tijd kreeg ik ook twee zusjes. Hadden mijn moeder en stiefvader het druk met hun eigen bedrijf en twee jonge kinderen. En ik was een overblijfsel uit het vorige leven van mijn moeder. Ik leidde daardoor al vroeg in mijn puberteit een eigen leven. Want als ik mezelf maar wist te vermaken en vooral niet zichtbaar was in dat nieuwe leven, dan vond iedereen dat prima.
Mijn stiefvader zei altijd bij alles wat ik at dat ik een dikke kont had en dat hij nog veel dikker zou worden als ik alles maar bleef eten. In die tijd vond ik mezelf ook veel te dik. Ik was niet mager, had misschien wel wat overgewicht, maar om nou te zeggen dik…. niet echt. Maar zo zag ik mezelf wel. En het werd tenslotte thuis ook tegen me gezegd. Ik heb mezelf nogal wat beperkingen opgelegd in die tijd omdat ik vond dat ik veel te dik was: geen badpakken/bikini’s, nooit korte maar altijd lange mouwen, zelfs als de mussen dood van het dak vielen, ik heb zelfs een tijd gehad dat ik áltijd corrigerend ondergoed droeg. Als puber notabene. Gym was een hel, misschien kun je je er iets bij voorstellen. Altijd bleef ik overal behoorlijk op de achtergrond. Ik had gelukkig wel een paar goede vriendinnen, dus eenzaam was ik niet. Maar ik was in die tijd ook niet echt ‘outgoing’.
Pas nadat ik op mijn 19e het huis uit ging ben ik veel gaan stappen. In mijn twintiger jaren had ik mijn zelf opgelegde overgewichtissue ‘lekker’ onder controle door het slikken van Belgische afslankpillen. In Nederland werden ze niet verkocht, ze waren hier verboden omdat er amfetamine in zat. Achteraf denk ik: hoe stom kun je zijn. Maar toen vond ik mezelf alleen maar lekker slank. Durfde ik mezelf daardoor veel meer te laten zien en was ik best tevreden over hoe ik eruit zag.
Het was niet dat ik niet gezien wilde worden
Doordat ik in mijn tienerjaren niet gezien of gehoord werd, had ik onbewust een soort mechanisme ontwikkeld. Als ik maar voor herrie zorgde, dán zag men mij tenminste. Dat liep uiteindelijk zo uit de hand dat iedereen om mij heen al op escalaties zat te wachten en als die dan niet kwamen omdat ik ze juist probeerde te voorkomen, dan ontstonden ze alsnog. Anita zorgde altijd voor problemen. Dus probeerde ik mezelf vervolgens nóg onzichtbaarder te maken dan ik altijd al had moeten zijn.
Maar met de jaren werd het beter
Het zelfbeeld werd in de loop der jaren wel ietsje beter, maar helemaal blij met mezelf werd ik nooit. Tot op de dag vandaag niet. Worstel ik ook tot op de dag van vandaag met dat eeuwige gewicht. Maar er is wel acceptatie. Iets met “vanaf nu gaat het toch alleen nog maar down hill dus ga jezelf niet in de weg zitten” (dit is zwarte humor hoor mensen). De gloriejaren waren toen ik tiener en twintiger was en die zijn al lang geleden. Gemiste kans. Kun je niets meer aan veranderen en je kunt ze ook niet over doen. So be it.
Die ‘scherpe kantjes’ zijn er met de jaren voor het grootste gedeelte vanaf gegaan. Mooi is dat bij ouder worden, je leert zelf ook steeds meer te relativeren. “Is het ’t waard dat ik me er zó druk over maak?” is de vraag die ik mezelf regelmatig stel. Ik hoef ook niet eerst ‘herrie’ te maken voordat ik gezien of gehoord word. En zij die mij mijn hele leven kennen zeggen ook dat ik inmiddels zo veranderd ben op dat vlak. Dus dat is mooi 😉
Al met al heb ik het allemaal een plekje gegeven. Zo lijkt het.
Waar ik naartoe wil met dit toch wel héél persoonlijke verhaal, vraag je je misschien af? Nou, hier komt het.
Als je gaat ondernemen moet je zorgen dat je zichtbaar wordt. If you don’t go out there, they won’t know you are there. Zo simpel is het. Dat was toen ik startte met mijn bedrijf best een ding, gezien mijn achtergrond. Maar het moest, wilde ik het tot een succes maken. Foto’s van mezelf had ik eigenlijk niet. Mijn echtgenoot Chris heeft toen foto’s van mij gemaakt en daar zat er één tussen die ‘wel aardig’ was vond ik zelf, dus die heb ik de afgelopen jaren gebruikt. Overal, op mijn website, in headers van social media, als profielfoto, overal die ene foto. En soms was er een toevallig lucky shot en die plaatste ik dan op mijn website erbij. Het voldeed de afgelopen 4 jaar.
Nu moet ik er wel bij vertellen dat ik de afgelopen 4 jaar juist door het ondernemen en juist doordat ik mezelf online zichtbaar moest maken wel steeds meer leerde dat ik zichtbaar mócht zijn. En ik begon er aan te wennen. Voelde me gezien. Voelde me gehoord. Blije klanten. Het heeft me echt ten goede veranderd en ik ben zelfverzekerder geworden.
En dan kun je er ineens niet langer onderuit
Een maand geleden besloot ik om de koers van mijn bedrijf te wijzigen. Omdat ik het gevoel had dat ik potentie van mezelf liet liggen en dat moest gaan inzetten. Vanaf dat moment ging ik me richten op rebranding. Andere ondernemers die net als ik een paar jaar ondernemen helpen met het professionaliseren van hun uitingen, hun brand. Omdat ook ik merkte dat je op een gegeven moment op een punt komt dat die (goedkope, vaak zelf ontworpen) branding al die tijd wel volstond, maar dat je die op een gegeven moment ontgroeid bent. En dan is het tijd voor ‘rebranding’, je uitingen in lijn met de professional die je inmiddels bent en daar kom ik dan in beeld om die branding te ontwikkelen en te implementeren.
Goed, ik ging me dus richten op rebranding. Ik, met die website met onprofessionele foto’s van mezelf. Dat kon dus ook niet meer. Want hoe kun je praten over branding en rebranding als je zelf je sh*t niet op orde hebt. Maar ja, foto’s van mezelf laten maken, het was nog steeds ‘een dingetje’. Zou er überhaupt een fotograaf zijn die zich er aan zou willen wagen? Het is serieus door mijn hoofd gegaan, echt waar. Maar als ik dan toch foto’s moest laten maken, dan wilde ik mezelf wel laten vastleggen zoals ik écht ben. Dan maar de hele Anita zoals ze is. Authentiek. Poeh, het zweet brak me al uit bij het idee. Ik wilde daarbij een bepaalde sfeer; bos, herfstkleuren, mijn honden.
Niemand gaf thuis
Alsof de duvel ermee speelde, íedere fotograaf die ik vervolgens benaderde, gaf gewoon geen gehoor. Geen reactie op mijn vraag over een fotoshoot. Eén reageerde wel, maar was met zwangerschapsverlof en ik kon niet wachten met de foto’s, ze moesten nú. Maar al die fotografen die niet reageerden, dat deed mijn zelfvertrouwen geen goed. Zie je wel…. Alle belemmerende gedachten staken meteen weer de kop op.
Nou geloof ik er ook wel in dat bepaalde dingen zo lopen omdat het dan niet de bedoeling is omdat er iets anders op je pad moet komen. Je weet wel, iets met het universum.
Obstacles are detours in the right direction – Gabrielle Bernstein
En toen werd ik zichtbaar
En zo gebeurde het dat ik op Facebook een práchtige foto zag die door een fotograaf was gemaakt. Dát was wat ik zocht! Ik heb die fotograaf benaderd en wat er toen gebeurde was grappig: de fotograaf zei dat ze drie dagen later nog wel tijd had. Drie dagen later? Holy dinges. Geen weg meer terug. Het ging gebeuren. Ik heb drie dagen lang peentjes lopen zweten. Ik vond het zoooo spannend.
Op de dag van de fotoshoot barstte ik van de hoofdpijn door die spanning, maar dit was hét moment. De fotograaf was heel lief. We hebben een gezellige middag gehad en ze heeft ondertussen foto’s gemaakt. En toen begon het wachten. Want zou het haar werkelijk gelukt zijn om mij een beetje normaal en okee op de foto te zetten? Het resultaat was werkelijk prachtig! En ja, ik grapte nog ‘jammer dat ik er ook op sta’, want natuurlijk vond mijn innerlijke criticus er nog steeds van alles van. Dat het allemaal krampachtig was en dat het veel beter en meer ontspannen had gekund. Andere poses, andere omgeving. Maar voor een eerste fotoshoot en mezelf eigenlijk zo ‘blootgeven’ vind ik dat het toch aardig gelukt is. Knap staaltje werk van de fotograaf ook 😉
So, here I am.
Ik ben er en ik mag er zijn.
Ik mag gezien worden.
Ik durf mezelf te laten zien.
This is me.
Hulde voor mij, maar ook hulde voor jou!
Heb je het nou helemaal tot hier gelezen, hulde voor jou! Waarom ik dit nou geschreven heb, is omdat ik weet dat ik niet de enige ben die worstelt met ‘zichtbaarheid’ en ‘jezelf laten zien’.
Herken jij dit misschien ook? Worstel jij ook met je zichtbaarheid en met jezelf laten zien? Dan heb ik een tip voor je. En echt, neem die ter harte, alsjeblieft. Doe het! Laat jezelf zien! Laat die foto’s maken en show yourself. Want al zegt je innerlijke criticus iets anders, je zult zien dat anderen je heel anders zien dan hoe jij jezelf ziet.
En door jezelf zichtbaar te maken krijgen mensen (bewust en onbewust) een band met je. Krijgt je doelgroep een band met je. En omdat ze een band met je krijgen, zullen ze ook meer vertrouwen krijgen in jou als expert in jouw vakgebied. Je weet wel, know-like-trust, de 3 stadia die mensen in hun klantreis doorlopen om uiteindelijk tot koop (buy) over te gaan.
Maar daarnaast, naast al die commerciële redenen, ik gun het jou als persoon ook om over die hoge drempel heen te stappen en jezelf te gaan laten zien <3 Want heel eerlijk, het voelt fantastisch en het heeft me, ondanks dat ik maar 1,65 m. hoog ben, toch ook weer laten groeien 😉
Fotocredits: Mariette Kranenburg Fotografie
