Ik lig momenteel op de bank, gevloerd door nierbekkenontsteking. Inmiddels gaat het door de antibiotica íetsje beter, dus ik lig hier met mijn laptop wat te scrollen. Mijn oog valt op een advertentie van een collega-ondernemer. Toen ik vier jaar geleden startte als VA was deze dame een collega van mij. Ook een VA dus. “Goh,” denk ik, “die is ook gegroeid, wat leuk zeg!” en nieuwsgierig klik ik op de link. Ik kom op een salespagina waar ik lees hoe de collega mij gaat leren hoe ik mijn omzet eenvoudig kan verhogen naar meerdere tonnen per jaar. Hoe ik meer impact kan maken door mijzelf als leider te positioneren. Hoe zij de code heeft gekraakt en mij die gaat leren. En hoe zij nu aan de top staat als business strateeg en ‘scale up mentor’. Het event dat wordt gepromoot is gratis. Zij gaat jou dus gratis leren hoe je de code kraakt en net zo succesvol wordt als zij nu is. Gratis.
Geloof je het zelf?! If it looks to good to be true, it probably is. Natuurlijk is het de bedoeling dat er zo veel mogelijk mensen komen naar dat gratis event. Er worden ongetwijfeld foto’s genomen van de goed gevulde zaal en die worden dan de volgende keer gebruikt als beeldmateriaal bij de boodschap hoe succesvol ze is. En natuurlijk wordt er tijdens dat event een upsell gedaan naar een coachtraject dat duizenden euro’s kost. Voor niets gaat de zon op, maar als het goed is dan weet jij die dit nu leest ook.
Auw.
Ik lees het en bedenk me welk gevoel me dit geeft. Schreeuwerig, zo voelt het. Maar ook zó onecht. Is dat een woord, onecht? Niet authentiek, niet eerlijk. Dat is hoe het voelt. Ik vraag me af of ik de enige ben waarbij dit gevoel wordt opgeroepen. Of zouden meer mensen dat hebben? En andersom: er zullen ook mensen zijn waarbij dit een gevoel van ‘Jaaaaa dat wil ik’ oproept. Een naar gevoel bekruipt me.
Ik weet wel dat ik in de afgelopen 4 jaar een soort 6e zintuig heb ontwikkeld voor bullshit. Voor onechtheid. Voor grootspraak. Niet alleen omdat ik de business coaches als paddenstoelen uit de grond zag schieten waar men geen enkele achtergrond op dat vlak had. Van die ‘self proclaimed business coaches’, zelfbenoemd dus. Zonder ervaring, zonder bewezen resultaten. In sommige gevallen heeft men zelf niet eens een goed lopend bedrijf waar al die ervaring dan op gestoeld is. Sterker nog, ik heb gevallen gezien waarbij hun intiële bedrijf niet van de grond kwam en ze dús maar business coach werden. Mijn 6e zintuig herkent deze niet-authenticiteit ook omdat ik best wat ondernemers de revue heb zien passeren die groot léken, maar niet groot waren. Daar waar ik in mijn eerste jaar een omzet had van 35.000 euro en in mijn tweede jaar 60.000 euro (de rest van mijn omzetgroei hou ik voor mezelf) en zij niet eens een noemenswaardige omzet bleken te hebben, laat staan een omzetdoel.
En inmiddels gaat er in mijn systeem een soort alarm af, een soort bullshit-belletje, als ik sites met dergelijke uitingen lees of mensen spreek die op deze manier werken. Ik heb ze ook zien sneuvelen. De self proclaimed business coaches. Die coachtrajecten (aan mijn klanten) aanboden voor duizenden euro’s. Waar ik vanaf de zijlijn zag hoe er grof betaald werd voor dergelijke trajecten en hoe schandalig slecht de resultaten waren. Hoe ik met huilende klanten zat die het niet meer zagen zitten omdat ze zo veel geld hadden geïnvesteerd in een business coachtraject dat hen niets opleverde behalve het inzicht dat ze zelf al meer kennis en ervaring bleken te hebben dan de business coach zelf. Maar misleid waren door de veelbelovende, grootsprekende woorden op de salespagina’s. Woest kan ik erom worden. Echt woest. Maar zo zie je maar, het kaf scheidt zich ook weer van het koren, want sommige van die business coaches werken nu zelfs weer in loondienst. Ze vielen door de mand en sneuvelden.
Zeker zijn er ook mensen zijn opgestaan die geboren business coaches bleken te zijn. Het kan dus wel. Ze zijn er wel. Maar ik kan je verzekeren dat die het vanuit een hele andere energie en drive deden dan de gesneuvelde business coaches. Vanuit een andere intentie. En dáár zit ‘m de crux.
Mijn bullshit-belletje.
Wat ik ook heb ontdekt, is dat er áchter die ‘succesvolle’ ondernemers meestal een business coach zit waarbij mijn bullshit-belletje ook al ging rinkelen. En ik vraag me dan af hè, is dat de trend waar we naartoe gaan? Dat we onszelf dus allemaal groter en grootser voor gaan doen dan we werkelijk zijn? Want dat is dus niet de kant die ik wil op gaan. Het voelt voor mij namelijk zo verkeerd om mensen te misleiden. Om je eigen succes te laten groeien door anderen aan te trekken met een verhaal dat niet waar is. Door anderen aan te trekken met een boodschap waarin je jezelf groter maakt dan je werkelijk bent.
Regel een fotoshoot waar vooral glamourous foto’s van jezelf worden gemaakt, straal daarbij zelfverzekerdheid en vooral ook leiderschap uit, maak een website waarop je de teksten navenant aan de afbeeldingen laat zijn, gooi er een paar pakkende kreten op en je bent er. Dat is de stroming die ik steeds meer zie ontwikkelen. Een stroming waar mijn haar van overeind gaat staan. Waar mijn (slechts vier!) vullingen van uit mijn kiezen springen. Mijn mening en mijn gevoel hè…
Tegelijkertijd zie ik (gelukkig) ook een beweging groeien waarbij juist authenticiteit de belangrijkste factor is. Wie ben je werkelijk en wat is je boodschap? Wat heb je hier te doen. Wat doe je met je bedrijf en wat breng je naar buiten. Het is een manier van ondernemen die mij veel meer aanspreekt. Niet hard, maar liefdevol. Echtheid en eerlijkheid. Vanuit spiritualiteit. En vanuit intuïtie. Meer vanuit gevoel. Je eigen gevoel, maar ook het gevoel van de persoon aan wie je je boodschap richt.
Begrijp me goed, ik keur het niet af dat je jezelf neerzet als expert hè…. Ik geloof er wel degelijk in dat je in jezelf moet geloven en overtuigd moet zijn dat je met jouw expertise anderen kunt helpen. En dat mag je ook zeggen. Sterker nog, dat móet je vertellen. Maar er is een enorm verschil tussen jezelf neerzetten als expert of jezelf grootser maken dan je bent.
Zeg kritische dingen en er zullen altijd mensen zijn die vinden dat je oordeelt. Bevat deze blog mijn oordeel of mijn mening? Ik blijft dat altijd heel lastig vinden. Want wat is het verschil tussen die twee? Ik probeer geen oordeel te hebben, maar betekent dat dan automatisch ook dat ik geen mening mag hebben? Of mag ik dan alleen maar positieve meningen over iets hebben? En is het dan nog wel een mening of blijft er niets meer over? Schrijf je blogs niet altijd vanuit een bepaald geloof, standpunt, visie, inzicht…of mening? Misschien moet ik daar eens een blog aan wijden…
Wat werkt voor jou?
Anyway, ik denk dat beide tactieken werken als je wil groeien als ondernemer. De manier waarbij je jezelf groter en grootser voordoet dan je werkelijk bent. En de manier waarbij je vanuit authenticiteit en intuïtie naar buiten treedt en onderneemt. Het is alleen aan jezelf om de keuze te maken wat beter bij jou past.
En dat is dus ook precies de intentie van deze blog. Ik wil jou vragen om voor jezelf na te gaan wat voor jou werkt. Welk soort ondernemer wil je zijn? Wat is jóuw intentie bij het ondernemen?
Iemand zei ook tegen mij: “Maar Anita, wie bepaalt nou wat authenticiteit is?” Ik geef je mijn visie. Authenticiteit is inderdaad lastig te bepalen door een ander. Sowieso weet je zelf het beste of je authentiek bent. En of een ander authentiek is, mijn mening is -en dat heb je ook kunnen lezen- dat sommige mensen daar een heel gevoelige sensor voor kunnen hebben. En ik heb die sensor inmiddels. En geloof me, dat is een zegen, maar ook een vloek.
Even terug naar de ondernemer die deze blog in mij triggerde. Ik twijfel er niet aan dat zij in de afgelopen jaren is gegroeid en zich heeft ontwikkeld. Want ik ben ook gegroeid. Ik heb ook leren ondernemen. Ik heb mijn bedrijf succesvol gemaakt en een team om mij heen omdat ik het niet meer alleen kon doen. En ook mijn rol is daarbij veranderd. Want waar ik in het begin vooral uitvoerend werk deed als VA, laat ik dat nu vooral over aan mijn team en heb ik naar mijn klanten toe ook steeds meer een adviserende rol ingenomen. Een rol waarin ik hen adviseer over het ondernemen. Ik heb namelijk in de afgelopen jaren gezien dat je een bedrijf kunt starten omdat je de wereld iets te brengen hebt, maar dat het valt of staat met het feit of je kunt ondernemen. De mensen die sneuvelen, sneuvelen op de vakken marketing en sales. Dus het is mijn missie geworden om juist ook dáár bij te helpen en te adviseren. Het mooie is dat door mijn veranderde rol ik nu iets bied dat redelijk uniek is: advies én implementatie. Ik adviseer dus niet alleen, maar we zorgen er ook nog eens voor dat wat we bedenken ook technisch gerealiseerd wordt.
Meaningful advies, bestaat dat?
Ik zal mezelf bewust nooit business coach gaan noemen. Het is inmiddels een bijna vergiftigde term. Zo voelt het althans voor mij. Meaningful. Is het Nederlandse woord daarvoor ‘zingeving’? Iets willen betekenen voor anderen. Vanuit de overtuiging dat je er werkelijk ánderen mee helpt. En niet (alleen) je eigen bankrekening. Mijn ambitie: mijn mooiste leven leven in vrijheid (hoewel ik daar al heel ver in ben, dat kun je hier lezen). En in mijn geval betekent dat geen enorme luxe met pracht en praal en goud en glitter. En bij die ambitie hoort ook dat ik andere ondernemers wil helpen om groter te worden, zodat ook zij hun mooiste leven kunnen leven. Dat is mijn intentie. Niets meer en niets minder.
De technische realisatie die mijn team en ik verzorgen is nodig als je (online) wil ondernemen. Maar laten we zeggen je ontwikkelen als ondernemer, léren ondernemen, minstens de andere 50% is bij het succes en slagen van je (online) onderneming. En dat is dus precies wat ik de afgelopen jaren ook zag. Dat mensen daarop stuk liepen. En vanuit mijn ervaring als succesvol ondernemer is het gevoel voortgekomen dat ik dus ook op dat vlak advies moest gaan bieden. Ik schreeuw het niet groot van de daken. Maak er geen grote lancering van. Nee, ik ga er vanuit dat ik door mezelf te zijn en een bijpassende boodschap naar buiten te brengen, de juiste mensen zal aantrekken en hen door authenticiteit en eerlijkheid kan helpen. Het voelt als de enige juiste manier tussen alle uitingen die ik tegenwoordig zie.
Een goede blog bevat aan het eind altijd een conclusie en een ‘call to action’. Iets waarmee je de lezer triggert om contact op te nemen of een actie te nemen. Iets aan te vragen of te bestellen. Je begrijpt natuurlijk dat dat niet zou passen bij deze blog. De kracht van het weglaten. Het is soms ook niet nodig, want ik ga er vanuit dat als dit verhaal je aansprak en dit precies is wat je nodig hebt, je toch wel contact met me gaat opnemen 😉
PS: Zo zie je maar, ik moet ook niet ziek op de bank gaan liggen. Dan heb je veel te veel tijd om na te denken. Gewoon aan het werk, dan heb je geen tijd voor dit soort dingen. Dat is echter nog even geen optie, dus dan maar Netflix.
